പഴി..

 കാൽപ്പാടു പതിയാതെ നടന്നു വന്ന വഴിയിൽ

കൊഴിഞ്ഞു കിടന്ന വസന്തങ്ങൾക്ക്

 നിന്റെ ഗന്ധം !

ഇലകൾ വീണു മൂടിപ്പോയ പൂക്കളെ

ഞാൻ മറന്നില്ലൊരിക്കലും,

നീയും മറന്നില്ലെന്നറിഞ്ഞില്ലയെങ്കിലും !

 നമ്മെ തിരിച്ചറിയാതെ

പോയത് പൂക്കളാണല്ലേ!

പൂക്കാമരങ്ങളിൽ തളിരിട്ട

ആകാശനീലകൾ

സ്വാതന്ത്ര്യമെന്ന് നാം

വെറുതെകൊതിച്ചപ്പോൾ

നക്ഷത്രരാത്രികൾ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞതെന്തെന്ന്

തിരിച്ചറിയാൻ നാമൊരുപാട് വൈകിയോ ?

വെളിപാടുകളെന്നെന്നും

വൈകിയെത്തുന്ന

സത്യങ്ങളാണ്

കാലം തെറ്റിച്ചവയ്ക്ക്

വെളിപ്പെടാനാവില്ല തന്നെ!

കട്ടു സൂക്ഷിച്ച ഏതാനും കനലുകൾ കരിക്കട്ടയാവോളം

ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചതിന്

എനിക്കെന്നെ മാത്രമേ

പഴിക്കാനുള്ളു!

ഒരു വിരലകലത്തിൽ

നിന്നപ്പോഴും 

തൊട്ടു വിളിക്കാതെ

ഒരു വാക്കുരിയാടാതെ

മൗനത്തിന്റെ 

കടൽ തീർത്തതിന് ,

കൺകോണിലെ വളഞ്ഞ നോട്ടങ്ങളെ

കണ്ടെടുക്കാത്തതിന്,

അടക്കിയിട്ടും 

പുറത്തു ചാടിപ്പോയ

ഹൃദയതാളങ്ങളെ

കേൾക്കാത്തതിന്,

കണ്ണീരിലുപ്പിലിട്ടു സൂക്ഷിച്ച കിനാക്കളെ

തുറന്നു വിടാത്തതിന്,

ഇതിനെല്ലാം നാമാരെ

പഴി പറയണം?

നമ്മെ മാത്രം!

ഞാനെന്നെയും

നീ നിന്നെയും!

ഇനിയെങ്കിലും

കനവിലൊന്നലിയാൻ

കൊതിക്കുമ്പോഴേക്ക്

കടലുകളിരമ്പുന്നതെവിടെയാണ്?

മനസിലല്ല തീർച്ച!