നീല നഗരങ്ങൾ

നഗരമാലിന്യങ്ങളിൽ നിന്നുയിർ പൂണ്ട്
ഇര തേടുന്ന ഓന്തുകളാണ് ചുറ്റിലും,
കളിക്കോപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ പതുങ്ങി വന്ന്
നീല നാവു നീട്ടുന്നു
പാപഭാരങ്ങളില്ലാത്ത പെൺ ബാല്യത്തിലേക്ക്!
അലയടിച്ചു പതയ്ക്കുന്ന നീലക്കടലിൽ
നീലച്ചുപോയ ഞരമ്പുകളുമായി ഒരു ജനത !
ആർക്കാണ് ഭ്രാന്ത് ?
കാമക്കനലെരിയുന്ന യുവതയ്ക്കോ?
കണ്ണുപൊത്തുന്ന ജനതയ്ക്കോ?
അതോ കണ്ണു നഷ്ടപ്പെട്ട രാജാക്കൾക്കോ?
നിത്യ നരക വാർത്തകളിൽ ചോരയും
കണ്ണീരുമിറ്റുന്ന കുഞ്ഞുടലുകൾ
മരവിച്ചു കിടക്കവേ,
നീലച്ചതുരത്തിലെ അധിക പ്രസംഗികൾ
അഭിസാരികയുടെ പാവാട ച്ചരടിന്റെ
കുരുക്കഴിക്കുകയായിരുന്നു,
അവളുടെ വെളിപാടുകൾക്ക്
കാതോർത്തിരിപ്പായിരുന്നു....,
കുഞ്ഞുടലിന്റെ ചുടുതേടുന്നവനെ
എതിർക്കാനവർക്കെങ്ങു നേരം?
പുളിപ്പില്ലാത്ത ഒരു പെൺനാവിൽ നിന്ന്
ഇനിയുതിരുന്ന പേരേതെന്ന് ചികയേ
മറ്റൊന്നുമോർക്കാൻ മനസുമില്ല.
അന്യന്റെ ചോറ്റുപാത്രത്തിലേക്ക്
കണ്ണയ ക്കാൻ വെമ്പും സംസ്ക്കാര സൂക്ഷിപ്പുകാർ
'മാ.. നിഷാദ' എന്നുറക്കെപ്പറയാൻ
ആദികവിയെപ്പോലും ബാക്കി വെച്ചില്ലേ???
പെറ്റമ്മമാരുടെ നെഞ്ചിലെ അഗ്നിപർവതങ്ങൾ
തിളച്ചൊഴുകേണ്ട സമയമായ്....,
നാമുണർന്നേ തീരു..

കള്ളം

 
കാറ്റിനോടും വെയിലിനോടും ഞാൻ
കള്ളം പറയാറില്ല,
പറഞ്ഞതത്രയും സമയത്തോടാണ്....,
രാത്രിയോടും, പകലിനോടും
നിലയ്ക്കാത്ത ഘടികാരമിടിപ്പിനോടും
ഞാൻ പറഞ്ഞ കള്ളങ്ങൾ ഓർത്തുവെച്ചിട്ടേയില്ല!
ഓർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കവെ
വക്കു ടയാത്ത ചില കള്ളങ്ങൾ
എന്നെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി!
കോമ്പല്ലുകാട്ടി ചിരിച്ച ചിലത്
ശരിക്കുമെന്നെ പേടിപ്പിച്ചു,
മാഞ്ഞുപോയവ മെല്ലെ വേദനിപ്പിച്ചു....,
പാവാട ഞൊറിയിലെ സ്വർണനൂലിനെയും
പാലപ്പൂ വിന്റെ യക്ഷി ഗന്ധത്തെയും കുറിച്ച്
നുണ പറഞ്ഞത് ബാല്യത്തോട്
കൺകോണിലേറ്റ മിഴിമുനകണ്ടില്ലെന്ന്
കൗമാരത്തോടും,
വിരൽത്തുമ്പ് തൊട്ടാൽ പതയ്ക്കില്ല നെഞ്ചെന്ന്
യൗവനത്തോടും ആണയിട്ടു..,
അപ്പോൾ കല്ലുവെച്ച നുണ ചങ്കിലായിരുന്നു,
ഇപ്പോൾ നിന്നെ മനസിലാവുന്നില്ലെന്ന്
വെറുതെ പറയുമ്പോഴും,
എന്നെത്തന്നെ അറിയുന്നില്ലെന്ന
സത്യം മറച്ചുവയ്ക്കുമ്പോഴും
ഞാൻ നുണപറയുന്നത് ജീവിതത്തോടാണ് !!